Spijtig dat Johannes Vermeer niet meer onder ons is. Anno 2020 had de meesterschilder zijn beroemde werk ‘Het straatje’ vast elders in Delft gesitueerd. Iets westelijker, bij een Heijmans-project dat sterk uit de verf is gekomen.
De mooiste werken van de zeventiende-eeuwse schilder Vermeer? Volgens kenners zijn dat ‘Meisje met de parel’, ‘Het Melkmeisje’ en ‘Het straatje’. Voor dat laatste meesterwerk hoef je niet naar het Rijksmuseum. Je kunt het ook in Delft zien. Dag en nacht, zonder toegangsbewijs of oplettende zaalwachten. Je mag het zelfs aanraken.
“Dit is woningbouwproject Het Straatje ”, zegt Heijmans-ontwikkelaar Ron van den Brink vol trots. Op een nazomerse dag wijst hij in de Hertog Albrechtstraat naar hoge huizen met uiteenlopende gevels. Ze verschillen in ontwerp, materialisatie en kleur. De nieuwbouwwoningen, met een oppervlakte van 140 tot 160 vierkante meter, zijn drie- of vierlaags. Ook hun plattegronden verschillen, blijkt uit de huisbezoeken ietsje later.
Knipoog
Even terugspoelen naar 2005. In dat jaar stelt de gemeente Delft het gebied – op een steenworp afstand van NS-station Delft - beschikbaar voor particulier opdrachtgeverschap. Storm loopt het niet: in de verte nadert een economische crisis. Nadat die is geluwd, winnen Heijmans en ERA Contour de prijsvraag voor herontwikkeling van deze hoek in de Coendersbuurt. Beide partijen rollen hun mouwen op.
Ron, werkzaam op de Heijmans-vestiging in Rotterdam: “Drie verschillende architecten ontwierpen in totaal zes gevels: van het glazen huis en pakhuis tot aan het moderne herenhuis. We doopten het project Het Straatje, met een knipoog naar Vermeer.” Het resulteerde in 37 koopwoningen, de woonvoorziening TOV die jonge mensen met een verstandelijke beperking verenigt, en een halfverzonken parkeergarage.
Voorbij de horizon
Tijd voor buurtonderzoek. “Kom binnen”, zegt Helga Wiegant, die spontaan instemt om wat over Het Straatje te vertellen. Even later schuift ook echtgenoot Paul aan tafel. Sinds februari 2019 wonen ze in een huis van vier lagen hoog, met hun studerende dochters Sammie (22) en Julie (19). Ruim dertig jaar hadden ze het naar hun zin in Rijswijk. Tot de twijfel kwam: “Het dak moest vernieuwd”, vertelt Paul. “Verder was het een huis met een lastige indeling, ooit ontstaan uit de samenvoeging van twee woningen.”
Ze besloten om buiten hun vertrouwde postcodegebied te kijken. Met als stevige voorwaarde van Helga: geen nieuwbouw. In 2017 stuitten ze op Het Straatje. Nog een project in potloodlijn, maar het ingelijste koopcontract zagen ze al voor zich. Zelfs Helga. Met glimlach: “Ja, nieuwbouw. Maar het voelde gelijk goed. Cosy & cool. Het huis zit als een jas om ons heen.”
Trap
Amper waren de verhuizers vertrokken, of de familie Wiegant had al contact met omwonenden. Niet vreemd, grinnikt Paul: “Op dag één belandde onze trap op straat. Iedereen verklaarde ons voor gek, maar we vonden hem niet passen. Nu zit er een andere in.” Gelukkig vormden keuzevrijheid en opties de overtreffende trap.
Helga, enthousiast: “De keuken is op de begane grond, maar hij had ook op de eerste verdieping gekund. Verder lag de indeling van de slaapkamers niet vast. Andere opties: vierlaags met balkon aan voor- of achterzijde of juist een dakkapel, grotere berging of extra badkamer.”
De kopersbegeleiding? Prima, met veel persoonlijke aandacht, stelt Helga. Onomwonden: “Ja sorry hoor! Want het lijkt nu zo’n reclameverhaal. Maar het was gewoon goed.” Allebei werken ze bij KLM. Hij als station manager alias hoofd grondafhandeling, zij als crew cabin support.
Maar zolang corona een hoge vlucht blijft nemen, staan veel vliegtuigen aan de grond. De gemiddelde stoelbezetting is van 96 procent naar dertig procent gekelderd. Een lichte troost: beiden zijn 62, dit jaar nemen ze zelfverkozen afscheid van KLM. Ze zijn geland in Delft.
Spelen
De buurt in. Die is kinderrijk, bewijzen bakfietsen en viltstiftkunstwerkjes. Tijdens de wandeling wijst Ron op een groenstrook met klimvoorzieningen. “We ontdekten vroegtijdig dat de halfverzonken garage tien geplande parkeerhavens op straat overbodig zou maken. Die zijn dan ook geschrapt. Nu kun je er spelen.”
Nog meer oog voor de toekomst: “Veel bewoners hebben zonnepanelen laten installeren. Het is ook een gasloos project met wko-opslag. Verder zijn er nestvoorzieningen in gevels en voeren we hemelwater via molgoten af.”
Het hoekje om, in de gunstige zin van het woord. Aan de singelgracht ligt onder meer woonvoorziening TOV. Oorspronkelijk zouden op die plek drie koopwoningen komen, maar Heijmans/ERA Contour, Ontwikkelbedrijf Spoorzone en corporatie Woonbron zorgden ervoor dat een droom van Stichting TOV (Thuis Onder Vrienden) kon worden verwezenlijkt: een kleinschalig complex voor tien jonge bewoners met een verstandelijke beperking.
Een van hen is Anouschka Roes (24). Het klinkt merkwaardig, maar dankzij de pandemie kent ze veel bewoners van Het Straatje. Ze legt uit: “In maart werkte ik pas zes dagen bij Happy Tosti in Delft (sociaal lunchrestaurant – red.). Toen sloten we – vanwege corona. Ik ging tijdelijk in Den Haag wonen, op het hofje van m’n ouders. Daar ontstond het idee om eten voor bewoners van het hofje te gaan maken."
"Lasagne, preitaart, pompoensoep en scones. Het was een succes. Hier in Delft ben ik ermee doorgegaan. Nadat ik een foldertje had verspreid, kwamen er bestellingen uit de buurt. Gemiddeld twee per dag. Leuk om te doen!”
Vrije keuze
In TOV heeft ze haar eigen appartement met keukentje, douche en wc. Maar er is ook een gemeenschappelijk woonvertrek met keuken. “Het fijne is dat je voortdurend kunt kiezen of je alleen wilt zijn of met anderen. Met de omwonenden hebben we regelmatig contact, ook op onze jaarlijkse burendag.” Of Anouschka nog wensen heeft? Nog maar twee: “Een poes in huis en iets in de liefde.”
Enkele deuren links van TOV leunen vijf fietsen tegen een gevel, waarvan drie in kinderformaat. Aanbellen, op goed geluk. Ja, we zijn welkom bij Bregje en haar partner. Met hun drie meiden en poes Juliana-Trix wonen ze in een vierlaags woning.
Huize De Zoete Inval, zou de gerechtvaardigde bijnaam kunnen zijn: bij lekker weer zetten ze de grote deuren beneden open en waaien vaak buurtbewoners aan voor een wijntje, biertje of fris. Bregje: “Het is aan de zonzijde en plek genoeg. Alleen al op die oude kerkbank kun je met een aantal mensen zitten.” Motto: carpe diem oftewel pluk de dag.
Hun vorige huis in Delft werd te klein. Ingrijpend verbouwen lokte niet echt. Om die reden bezochten ze een info-avond over Het Straatje. “Toen ging het heel snel”, zegt Bregje. “Het ontwerp en de locatie waren goed, de sfeer ook. Vrienden wonen vlakbij. ‘Doen’, zeiden we tegen elkaar.”
Ooievaar
Eyecatchers in hun huis zijn de krasbestendige troffelvloer – een mengsel van fijngemalen steentjes en kunsthars – en de keuken, die dankzij een geraffineerde alkoof in de muur verzonken lijkt. Niet minder opvallend: de Qlocktwo, hun design klok die de tijd in woorden in plaats van cijfers uitdrukt. Tijd voor leven? Die is er volop, bevestigt het roze neonhart aan de muur.
Bregje is zelfstandig adviseur. Een zegen in coronatijd: hun huis is groot genoeg voor thuiswerk. Even een frisse neus halen kan op het groene dakterras, dat zo’n veertig vierkante meter groot is.
Over het sociale leven in Het Straatje zijn ze tevreden. Dankzij de TU en andere kennisinstellingen is het een internationaal buurtje, met bewoners uit Spanje, België en Engeland. “Je komt op housewarmings, de burendag en je helpt elkaar. Ook is er een app-groep. Het is plezierig dat je elkaar kent”, zegt Bregje.
De deurbel gaat. Op de stoep staat een achterbuurman, die een geboortekaartje komt afgeven. Vanaf nu woont ook Max in Het Straatje – de tegen het raam geplakte ooievaar deed het al vermoeden. Een nieuw huis met nieuw leven. Grote kans dat Anouschka beschuiten-met-muisjes op de menukaart gaat zetten.
Neem contact met ons op
