Hoe staat het met... Oostenburgereiland, Amsterdam

Daar is een flinke hoeveelheid bouwmateriaal en materieel voor nodig, en daar kondigt zich de eerste uitdaging aan voor de teams. “Het Oostenburgereiland heeft maar één ingang en die is slechts drie meter negentig hoog, want je rijdt onder de tramleiding door”, vertelt Pieter. “Dit vraagt om zorgvuldig voorbereiden bij onze leveranciers en bij ons. Prefab elementen moeten in de fabriek op de juiste manier op de vrachtwagens worden gezet. Zijn ze te hoog, dan kun je dat niet even ter plekke oplossen, die elementen wegen soms wel acht ton.” Dat die entree moet worden gedeeld met de vier andere bouwers op het eiland, maakt het plannen er niet gemakkelijker op.

“En vergeet de leveranciers van de ondergrondse infrastructuur niet”, voegt Pieter toe. “De partijen die ervoor moeten zorgen dat we riool, water en elektriciteit hebben, zijn ook aanwezig op het eiland en moeten óók veilig kunnen werken, daar is ruimte voor nodig.” Dat en of hun werk volgens planning verloopt, is van grote invloed op het Heijmans-werk. Pieter: “Woningen zijn vrij laat in het bouwproces aan te sluiten, maar bij een hotel zijn andere installaties aanwezig en heb je minimaal een half jaar van tevoren stroom nodig.”

Voor Pieter is het daarom erg belangrijk om de planningen van alle partijen op elkaar aan te laten sluiten. Dat zorgt weleens voor hoofdbrekens, maar die zijn in goed overleg op te lossen. En als hij na de lange reis naar huis dan nog zijn hoofd niet leeg heeft? “Dan loop ik even met de hond naar het bos.”

Gelukkig is de communicatie tussen kavel 1 en 2 gemakkelijker, als je buren ook van Heijmans zijn. Pieter: “Een gedeeld belang is een groot voordeel.” Tegelijkertijd blijft goed coördineren van de planningen cruciaal, want “je moet veel langs en met elkaar”. Zo valt tijdens de rondleiding op hoe de twee hijskranen om elkaar heen draaien. “Ze zijn precies op elkaar afgestemd”, wijst Pieter, “de een heeft een kortere giek om rekening te houden met de giek van de ander. En soms hebben we op kavel 2 de kraan van 1 nodig, omdat die meer gewicht kan tillen.”

Wandelend over de bouwplaats maakt Pieter duidelijk dat over elke handeling goed is nagedacht. Alles hangt met alles samen; anders staat de trein stil. “Hoe je dit in elkaar zet op zo’n kleine plek is de grote uitdaging”, aldus Pieter. “We maken treintjes, om zo slim en snel mogelijk door te werken. We plaatsen een vloer, ondersteunen deze met stempels, storten deze af, zetten er wandkisten bovenop en dan weer een vloer, waarna je de stempels verplaatst. Doorstempelen noemen we dat. Wanden- en vloerendagen wisselen elkaar af, zo houd je met minimale ruimte toch een heel constant tempo. Een voorspelbaar proces is hier belangrijker dan alleen snelheid.”

“Het mooiste aan zulke projecten is dat je het niet alleen doet, ik ben nergens zonder mijn collega’s Gerard, Rob, Louw en Nick.” Al die verschillende types bij elkaar, Pieter vindt het geweldig. “Juist het verschil in vakmanschap en karakters is belangrijk in het vormen van een goed team.” Pieter ziet dat de jongere generatie, opgegroeid met computers, een helpende hand reiken aan de collega’s met dertig jaar ervaring in de bouw. “Zij moeten zich het bimmen eigen maken, tegelijkertijd hebben zij een schat aan ervaring op de bouwplaats. Zo helpen we elkaar beter worden.”

Pieter ziet dat BIM om een andere manier van werken vraagt. “Dankzij digitalisering van onze bouwprocessen zie je veel beter hoe je zo’n gebouw in elkaar kunt zetten. Het zorgt voor meer voorspelbaarheid, en dat is fijn op deze beperkte ruimte en met deze omgevingsfactoren. Snelheid is hier niet het belangrijkste. Bouw je regelmatig, dan kun je goed sturen. Bouw je snel, dan ontstaan afwijkingen, pieken en dalen. Het duurt wellicht wat langer, maar geef mij maar continuïteit en geen verrassingen.”