Vijf vragen aan Matthijs Bosman

"Daarbij stel ik me op als luisteraar, iemand die het uitgelegd moet krijgen, voor de frisse blik. Zo kan ik iedereen een spiegel voorhouden, om verder te komen. Door mij in te schakelen, krijg je eigenlijk een doosje bevlogenheid om naar eigen inzicht te gebruiken.”

“Om De Kleine Aarde heen wonen veel mensen die in de kern dezelfde ambities delen. Ze hebben met eigen handen hun huis gebouwd of werken aan een toekomst die goed is voor mens en dier. Maar dit gebied is in de loop der jaren een belofte geworden en eigenlijk zien veel mensen liever dat het een belofte blijft. Nu deze wordt ingelost, wordt het spannend. Want straks staat er iets dat zal blijven, wordt duurzaamheid concreet. Ook zijn er allerlei ervaringen met de ‘oude’ Kleine Aarde of met de gemeente, die zorgen en wantrouwen kunnen veroorzaken."

"Voor die zorgen neem ik alle tijd. Goed luisteren is het devies, en eerlijk zijn over de plannen en wat die van iedereen vragen. Tegenover de idealen van mijn gesprekspartners, zet ik graag die van het collectief. Ik ontwapen mensen met enthousiasme. Als kunstenaar kun je via verbeelding mensen meenemen in vrolijke toekomstvisioenen: ‘Stel dat jouw kinderen hier straks kunnen wonen, hoe geweldig zou dat zijn.’

En ze meenemen in dit ongelooflijke gedurfde project: er is nooit een appartementengebouw neergezet waarin zoveel duurzaamheidsambities samenkomen. Deel het vuur en de betrokkenheid om iets te bereiken en je komt dichterbij elkaar. Dan ontstaan er verbanden die er nog niet waren en de zorgen overstijgen."

Door middel van de tijdelijke uitkijktoren die ik bouwde, brengen we de uiteindelijke hoogte en plek van het toekomstige woongebouw in beeld. Daarbij is het een monument voor pionieren. Als je die trappen beklimt, je handen glijdend over de leuning waarin staat gegraveerd: Kijk vooruit. En je dan boven uitkijkt over het terrein, jezelf verliezend in je gedachten…”

“Mensen betrekken om draagvlak te vergroten, daar geloof ik niet zo in. Participatie wordt te vaak te plat ingezet. Kruimeltjes toewerpen zoals samen de kleur van de gevels bepalen, daarmee medeplichtigheid creëren waardoor mensen later niet mogen klagen. Een farce, geklaagd wordt er toch. Ik leg graag de lat hoger, wil dit overstijgen. Ik werk liever vanuit bevlogenheid en bezieling om goodwill op te roepen.

De herontwikkeling van De Kleine Aarde wordt getrokken door professionals. We gaan niet samen met omwonenden tekenen. Er is volgens mij nog nooit een goed idee voortgekomen uit een democratisch proces. De professionals zijn de mensen die de kathedralen bouwen waar we vijftig jaar later voor strijden om ze te behouden. Dit innovatieve project kun je alleen realiseren als je professional bent."

Daarom vind ik het belangrijk om mensen mee te nemen in onze overtuiging. Vanuit je expertise laten zien dat je dit kan en wilt maken. Ontwapenen met enthousiasme en idealisme en er eerlijk over zijn dat dit een lastig en gedurfd proces is.”

“De Kleine Aarde is van alles geweest. Zowel vooruitstrevend als bedreigend, onschuldig en losbandig, verloederd en geïsoleerd. Nu zal het gebied weer open staan voor de omgeving. Iets bieden dat de moeite waard is, waar je naartoe wilt, waar goeie woningen zijn, waar je op visite wilt, koffie drinkt in het ontvangstgebouw. Boxtel wil hier een kloppend hart maken.

Die ambitie is goed voor De Kleine Aarde. Anders krijgt het nooit slagkracht. Voor alle partijen betekent dit een kans. Voor Heijmans een kans om te innoveren, voor de woningcorporatie een kans om huurders te bedienen, voor Boxtel een uitbreiding van het woningaanbod. Dat deze plek wordt gereanimeerd, is een unieke kans. Iedereen staat na bijna dood geweest te zijn anders in het leven, en De Kleine Aarde ook.”