Hoe staat het met... Onze woningen #2

Toen Sandra Kooiman (40) een loft van veertig vierkante meter kocht, verklaarde iedereen haar voor gek. Maar Sandra viel voor de plek met uitzicht op de Rijnhaven en het idee van een behapbare hypotheek. Zelf zag ze vooral de uitdaging om de ruimte zo efficiënt mogelijk in te richten.

“Als mensen hier binnenstappen, hebben ze vaak niet in de gaten dat het ‘maar’ veertig vierkante meter groot is. Ik ben er trots op dat ik kan laten zien dat je wel degelijk goed kunt wonen op die oppervlakte, ik heb zelfs een kookeiland. Het proces van inrichten vond ik heel spannend. Want ik moest ineens – naast een drukke baan – zelf gaan bedenken hoe ik de ruimte wilde invullen.”

Om het hele inrichtingsproces iets makkelijker te maken, volgde Sandra een cursus binnenhuisarchitectuur. “Daar leerde ik dat je bij het inrichten moet kijken naar hoe je leeft. Voor mij was het belangrijk om geen rondslingerende spullen te hebben en zo rust te creëren. Vandaar de grote kast en de keuze om de keuken apart te houden van het leefgedeelte. Daar ben ik nog steeds heel blij mee, want ik laat mijn afwas nog wel eens staan.

Verder is mijn inrichting gericht op het uitzicht. Als ik thuis werk loop ik misschien wel twintig keer per dag het balkon op om even over de balustrade te hangen. Er gebeurt zoveel op het water en de kade. En als het straks weer vroeg donker wordt, zie ik vanaf mijn bank al die lichtjes van de stad. Ik denk dat dat wel het beste plekje van het huis is.”

De keuze voor een grote kledingkast, volwaardige bank en tweepersoonsbed betekende dat er geen plek was voor een tafel of bureau. Geen probleem, vond Sandra, totdat corona kwam. “Op de dagen dat ik nu thuiswerk, stapel ik wat boeken op mijn kookplaat en zet daar mijn laptop op.”

Maar het bracht ook nieuwe kansen, zoals een lunch in de zon op de galerij aan de voorzijde van de loft. “Buren deden dat ook en dat leverde leuke momenten op. Die lunches werden borrels en inmiddels doen we regelmatig leuke dingen samen. We hebben zelfs een heel jeu de boules-toernooi georganiseerd.”

Net voor de coronacrisis verhuisden Neil (45) en Renee (37) naar hun nieuwe woning. Nu zijn ze extra blij met de aankoop, vanwege de extra kamers om in te werken én de speelruimte voor Oliver (5), Amy (3) en James (1). “Onze oude woning was te krap geworden. We wilden een volgende stap maken, maar vonden niet wat we zochten. We waren verwend, doordat we in ons vorige huis zoveel zelf hadden mogen bepalen. Dus besloten we nog een keer een nieuwbouwtraject in te gaan met Heijmans.”

Amper een kilometer verderop zagen Neil en Renee het project Waterdorp, waar ze een optie namen op een vrijstaand huis met aan de voorkant een tuin aan het water. “In het voorjaar hebben zowel wij als de buren die direct aangelegd, daar hebben we al veel plezier van gehad.” Ook de rest van het huis is zo snel mogelijk ingericht, al bleek dat – drie kinderen verder – een iets grotere uitdaging dan twaalf jaar geleden. “We zochten met het hele gezin in drie uur een keuken uit. Dat ging gelukkig goed, maar voor andere zaken hadden we een goede taakverdeling”, vertelt Renee. “Neil hield vooral het overzicht over het totale plaatje en zaken zoals de keuken en de badkamer. Ik hield me meer bezig met vloeren, meubels en gordijnen. We deden het uitzoekwerk en communicatie met de partijen apart en legden elkaar vervolgens een aantal opties voor, zodat we samen konden besluiten. Soms namen we een dag vrij, zodat we – terwijl de kinderen bij de opvang waren – in rap tempo zes showrooms konden bezoeken.”

Bij de inrichting van hun woning zijn Neil en Renee uitgegaan van hun smaak, maar het moest ook praktisch zijn. “Veel mensen denken dat de visgraatvloer van hout is, maar het is PVC. Krasvaster en een omgevallen beker dweil je zo op. Bovendien kun je gemakkelijk een stukje laten vervangen als de vloer toch beschadigt.”
Omdat ze nog heel wat jaren in dit huis willen wonen, dachten ze vooruit. “De kastenwand met gashaard is zelf ontworpen. We wilden daarin ruimte om speelgoed op te bergen en een uitklaptafeltje. Op advies van de meubelmaker is dat een los blad geworden wat we eronder kunnen schuiven. Want over tien jaar hebben we dat tafeltje niet meer nodig.”

Klapstuk is de woonkeuken, die ze bewust aan de achterkant van het huis plaatsten. Zo ontstond een centrale plek met een directe toegang tot de achtertuin. “Het is geworden zoals het op papier stond. Wij houden enorm van koken en al is het avondeten met drie kleine kinderen nu soms nog een drama, de kinderen roepen regelmatig dat ze willen borrelen. Dus het bourgondische proberen we ze in ieder geval mee te geven. De grote eettafel gebruiken we ook voor spelletjes , puzzelen en knutselen. Vanaf het eerste moment is dit echt ónze plek.”